Rozdział 10

Kiedy kończę jeść, jest już 9.30, a ja dalej w pidżamie. 

Szybko idę do sypialni, biorę swoje ubrania i idę do łazienki. Lepiej nie kusić losu, ktoś może wejść...;p.

Wychodzę, a w progu widzę...

...Nathana. Z bukietem róż O.O

Patrzę na niego z rozdziawioną buzią zaskoczona. Że niby co ?! Czyli jednak ktoś coś mu powiedział...Dziwne, bardzo dziwne...

- Wszystkiego najlepszego dla mojej kochanej dziewczynki ! - krzyknął i mnie objął. 

Tuliliśmy się tak troszkę czasu aż w końcu się od siebie odkleiliśmy. Wzięłam kwiaty, weszłam do kuchni, znalazłam jakiśtam koślawy wazon, nalałam do niego wody i wsadziłam do niego różyczki. Pięknie w nim wyglądały, szczerze powiem;p.

Wróciłam do miejsca, gdzie wcześniej był Nathan, ale teraz tam go nie było...Dziwne, znowu bardzo dziwne...

Chowa się. Na pewno się chowa. 

- NAAAAAAAATHAAAAAAN ! - rycze na cały głos.

Uuups...Chyba troszkę za głośno, cały hotel mnie może usłyszeć...

- AAAAMYYYYYY ! - ryczy na mój ryk.

- NO, CHODŹ TUTAJ ! - krzyczę już troszkę ciszej.

- DOOOOBRAAA ! - słyszę znowu.

Już po chwili JaśniePan zjawia się koło mnie.

- Gdzie byłeś, kiedy ja poszłam do kuchni ? Gdzie poszedłeś ?

- No co, nawet z toalety skorzystać nie można ?! - pyta retorycznie.

- Co ? To ty w toalecie byłeś ? - zaskoczona.

- No...

To jest PrzeDziwne. Jakim cudem on był w łazience, a krzyk/głos/ryk było słychać z tak dala...? Nie wiem jak on to robi, ale ma przestać, bo się wkurzam.

***

Godzina: 14:15. Jem: Obiad. Z: Nathanem. Gdzie: Na dachu...>.>

- Nathan ? 

- Tak ?

- Czemu jemy obiad na dachu ?

- Bo tak ja chciałem.

- Ale czemu ?

- Bo po pierwsze są twoje urodzinki, po drugie to jest mini-niespodzianka, a po trzecie cały dzień trzeba być dla ciebie teraz miły.

- Aha, czyli jak nie będę mieć urodzin to nie będziesz taki fajny ? 

- A zwykle nie jestem fajny ?

- Ej, no weź. Bo się zawstydzę...Lepiej odpowiedz mi na moje pytanie.

- Yyyymmm...Nie pamiętam. Powtórzysz ? - uśmiechnął się.

- Czy jak nie będę mieć urodzin to nie będziesz taki fajny ? - powtórzyłam na jego prośbę patrząc w jedzenie.

- No, sądząc po twojej odpowiedzi z zarumieniem wnioskuję, że cały czas jestem fajny. Więc w ten wyjątkowy dzień trzeba być jeszcze fajniejszym.

- Eeemmm...Ok, może być. Pokomplikowałeś swą wypowiedź, ale rozumiem - uśmiechnęłam się.

Kiedy skończyliśmy była 14:25. Dość szybko jak na ciągłe gadanie Nathana, przez które kawałka jedzenia nie mogę wsadzić do buzi.

Szybko zabieram się do sprzątania naszego dzieła na dachu. 

Jednak Nathan dalej opiera się o mur pisząc coś w telefonie.

Kręcę głową nie dowierzając. Czyli już do tego doszło, żeby kobieta robiła wszystko za mężczyznę...?

- Eej, milordzie...?

- Taaaak ? - zapytał nie odrywając wzroku z ekranu telefonu.

- Może by milord zdecydował się jednak ruszyć swój królewski tyłek i pomógłby mi sprzątać ? - spytałam patrząc na niego

- A po co ? - odpowiedział zdziwiony pytaniem na pytanie w końcu patrząc na mnie.

- Jak to: po co ? Urządziłeś wspaniały obiad ? Urządziłeś. Więc teraz resztki z tego wspaniałego obiadu trzeba posprzątać ! - podniosłam głoś podkreślając słowo 'posprzątać'.

- Ale po co ? Przecież obsługa hotelu tutaj przyjdzie za niedługo i zrobi to za nas. Więc po co się męczyć ? - w tym momencie jak na zawołanie na dachu zjawił się pan obsługi - No właśnie o tym mówiłem.

- Ale o czym, jeśli można wiedzieć ? - spytała obsługa.

- O tym, że my nie musimy sprzątać - powiedział i spojrzał na mnie znacząco - Dobrze, chodźmy już. Do pokoju - znów powiedział, złapał mnie za rękę i poszliśmy razem do naszego pokoju odstawiając telefon na stół.

- To co chcesz robić ? - spytał mnie, kiedy usiadłam na kanapie i włączyłam tv.

- Hmmm...A jest coś ciekawszego ? - również zapytałam wskazując pilotem na telewizor.

- Jest. Nawet bardzo - powiedział wyrywając pilot z mojej ręki, po czym wyłączył urządzenie.

Ściągnął mnie z kanapy przyciągając do siebie. Oparł swoje czoło o moje i patrzył głęboko w oczy. Nagle mnie pocałował i tak trwaliśmy do momentu, gdy do pokoju wszedł pan z obsługi. Odskoczyliśmy od siebie, po czym udawałam że strzepywałam coś z spódnicy. A Nathan, że poprawiał włosy przed lustrem.

- Uuoops...Przepraszam, że przeszkadzam, ale kiedy sprzątałem po państwa obiedzie na stole znalazłem telefon - powiedział.

Nathan kiedy tylko dotarły do niego słowa tego gościa w mgnieniu oka wyrwał swoją świętość. Oczywiście, bez telefonu nie ma życia.

Po tym nic nikt nie mówił i zapadła niezręczna cisza.

- Dobrze, to ja już pójdę dokończyć swoją pracę na dachu - powiedział pan z obsługi i pospiesznie zamknął drzwi do nas.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Hej

Znowu ze spóźnieniem rozdział, ale jest. No i się cieszymy wszyscy razem xD

Mam nadzieję, że dobre świadectwa macie ;)

Nie mam za bardzo co pisać, może tylko tyle, że rozdział znów do dupy ;/

Wchodźcie oczywicha tu http://kochanydealer.blogspot.com <3

Ahh zapomniałam dodać, że na samej górze znajduje się ankieta, zapraszam do głosowania :3

Jeśli przeczytałaś/eś, zostaw komentarz. Dla Ciebie to tylko chwila, a dla mnie motywacja do dalszej pracy.